جلوی وبکم که نشسته باشی، اینجا و آنجا بی­معنی می­شود، زمانِ رابطه به ساعت توست یا آن دیگری معلوم نیست، اینجاست که ساعت ها از کار می­افتد. تعبیر زمان و مکان فراموش می­شود. او اینجاست یا تو آنجایی هم. او هست، حرف می­زند، می­خندد، گریه می­کند، هم اینجایید هم آنجا، نه اینجا، نه آنجا، جایی فراتر از ماده، روی امواجی که از لنز وبکم عبور می­کند رسیدن اتفاق می­افتد. یک ناکجای نادیدنی. نیستی و نیست، هستی و هست... هست؟ واقعاً هست؟سریع سر تکان می دهیم که فکرها بریزد و اینتر می­زنیم. دنیای مجاز آدم را مجنون می­کند اگر بخواهد به این "هستن"ها، به این "بودن"ها فکر کند. ساعتمان را با ساعت دیگریِمان کوک می­کنیم و آنجایی که او هست، هست می­شویم، حالا هرجا که می­خواهد باشد. مکان و زمان به هم می­ریزد با وبکم. به هم می­سازد با وبکم.

When sited before the webcam, here or there does not matter. It is impossible to discern passed seconds together. It's where time halts, space looses any meaning and with it whether you are with him or he is with you. He is present, he talks, he laughs, he cries. You are both here and there and at the same time you are neither here nor there. You are somewhere beyond this material world. There, on the waves passing through webcams' lenses, you finally encounter; An invisible nowhere. He is not there if you are not, you are present and therefore he is! An existence which depends only on two of you. But is he really there?! We shake our heads and let our thoughts pour out and then we press Enter. Virtual world derives one insane if he embarks on exploring the meaning of such existence or being. We set our watches based on other's time and our presence in other's side. Time and space fall apart when using the webcam; time and space unite when using the webcam.